“தனியன் பண்டி”
“நெய்ப்பண்டி”
“பண்டிக்கருக்கல்”
“வேட்டைக்கறி”
“உப்பவியல்”
“இடியன் துவக்கு” எனத் தொடராய் வந்த சொற்களும் நினைவுகளும் மெல்ல
மெல்ல விடை பெறுகிறது.
கண்டவுடன் கரங்கள் மெல்ல பெக்ககற்றில் கமராவைத் தேடல் கொள்கிறது.
#நாலுகால்_நண்பர்”என
நாற்பதுகளின் நடுப்பகுதியையும் கடந்த என் நெஞ்சம் உரைக்கிறது.
நயமாய்
நட்பு கொள்ளவும் செய்கிறது.
நெற்றியில் சுருண்ட முடி சொன்ன கதை வேறு!
காதோரம் நரைத்த முடி சொல்லும் சேதி வேறு!
ஆம்,
காலதேவன் கன சச்சிதமாய் தன் பணி தொடர்கிறான்.
